Emancipation Proclamation | Proklamacja Emancypacji

Proklamacja 93
22 września 1862

Ja, Abraham Lincoln, Prezydent Zjednoczonych Stanów Ameryki oraz Dowódca Naczelny ich sił zbrojnych i floty wojskowej, niniejszym proklamuję i deklaruję, iż wojna będzie nadal prowadzona jak do tej pory, w celu rzeczywistego przywrócenia konstytucyjnej relacji między Zjednoczonymi Stanami a każdym ze stanów wraz z ludnością, gdzie relacja ta jest, czy też może być, zawieszona lub zaburzona.

Stawiam sobie za cel, przy kolejnym spotkaniu Kongresu, ponownie zalecić akt prawny na rzecz praktycznej pomocy finansowej, aby dało się swobodnie przyjąć lub odrzucić wszystkie tak zwane stany niewolnicze gdzie ludność nie jest zbuntowana przeciwko Zjednoczonym Stanom, a które to stany już się dobrowolnie podjęły lub podjąć się mogą, natychmiastowego lub stopniowego obalenia niewolnictwa w swoich granicach; a starania na rzecz osadnictwa osób pochodzenia afrykańskiego, za ich zgodą, na tym kontynencie bądź gdzieś indziej, za uprzednim przyzwoleniem tamtejszych władz, będą kontynuowane.

Natomiast pierwszego dnia stycznia roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, wszystkie osoby trzymane jako niewolnicy w którymkolwiek stanie czy określonej części stanu gdzie ludność jest zbuntowana przeciwko Zjednoczonym Stanom, będą od wtedy i na zawsze wolne; a władze wykonawcze Stanów Zjed noczonych, wraz z dowództwem ich zbrojnych oddziałów i floty, będą uznawać oraz wspierać wolność owych osób i nie podejmą działań utrudniających im starania, w grupie czy pojedynczo, na rzecz ich realnej wolności.

Rzeczonego pierwszego dnia stycznia, władza wykonawcza określi proklamacją takie stany lub części stanów, jeżeli takie będą, w których ludność buntuje się przeciwko Stanom Zjednoczonym; natomiast fakt, iż którykolwiek stan lub jego ludność będą owego dnia w dobrej wierze reprezentowani w Kongresie Zjednoczonych Stanów, przez członków desygnowanych w wyborach gdzie większość osób o zdolności wyborczej zdecydowała się uczestniczyć, zostanie, pod nieobecność doniosłego a przeciwnego świadectwa, uznany za wystarczający dowód, że taki stan i jego ludność się przeciwko Zjednoczonym Stanom nie buntują.

Apeluję tym samym o uwagę dla aktu prawnego Kongresu o tytule, „Ustawa o dodatkowym przepisie prawa wojennego”, przyjętego 13 marca 1862 roku, o następującym wysłowieniu i kształcie:
„Postanowieniem Senatu oraz Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych Ameryki zebranych w Kongresie, następująca treść ma być upowszechniona jako dodatkowy artykuł prawa wojennego, dla normowania sił zbrojnych Zjednoczonych Stanów, i być jako taki respektowana i przestrzegana:

Artykuł. — Wszystkim oficerom oraz personelowi zbrojnych oddziałów i floty Zjednoczonych Stanów zabrania się używać sił pod ich komendą dla zawracania uchodźców zbiegłych ze służby lub pracy, choćby mogli oni być zbiegami od osób przedstawiających względem takiej służby czy pracy roszczenia; a każdy oficer orzeczony winnym naruszenia tego artykułu przez sąd wojskowy, zostanie zwolniony ze służby.

Dział 2. Postanawia się dalej, iż ten akt prawny wchodzi w życie wraz z zatwierdzeniem”.

Odnośnie do działów dziewiątego i dziesiątego w tytule prawnym „Ustawa o supresji insurekcji, karze za zdradę kraju i rebelię, zajmowaniu i konfiskacie mienia rebeliantów, oraz innych punktach”, przyjętym 17 lipca 1862 roku, które to działy są, jak następuje:

„Dział 9. Postanawia się, iż wszyscy niewolnicy osób zaangażowanych w rebelię przeciwko rządowi Stanów Zjednoczonych, lub udzielających jej jakkolwiek pomocy i wsparcia, a którzy zbiegli od takich osób i schronili się w szeregach sił zbrojnych; oraz wszyscy niewolnicy schwytani w służbie takich osób, lub przez nie opuszczeni, a przechodzący pod kontrolę rządu Stanów Zjednoczonych; oraz wszyscy niewolnicy takich osób znalezieni bądź obecni w miejscu okupowanym przez siły rebelianckie, przejętym potem przez siły Stanów Zjednoczonych, będą uważani za jeńców wojennych i będą na zawsze od takiej służby wolni, a nigdy ponownie niewolni”.

„Dział 10. Postanawia się, że żaden niewolnik zbiegły z jednego stanu do drugiego, czy do innego terytorium, lub do Dystryktu Kolumbia, nie zostanie przekazany władzom czy jakkolwiek ograniczony w swobodzie, z wyjątkiem zbrodni czy innego wykroczenia przeciwko prawu, chyba że osoba roszcząca sobie zbiega złoży przysięgę, iż ta osoba, której praca czy służba owego zbiega są należne, jest jego prawnym właścicielem, a nie nosiła przeciwko Stanom Zjednoczonym broni podczas obecnej rebelii, ani też nie udzieliła jej pomocy i wsparcia; a nikt w służbie w zbrojnych oddziałach i flocie Zjednoczonych Stanów się nie podejmie, pod jakimkolwiek pozorem, decydować o ważności roszczenia jednej osoby względem służby czy pracy drugiej, ani żadnej takiej osoby nie odda tej, która roszczenie przedstawia, pod karą wydalenia ze służby”.

Zobowiązuję niniejszym z mocą rozkazu, wszystkie osoby w służbie w zbrojnych oddziałach i flocie Zjednoczonych Stanów, do respektowania, przestrzegania i stosowania w odnośnych zakresach służby, cytowanej tu ustawy i działów.

We właściwym czasie, władza wykonawcza zaleci, aby wszyscy obywatele Stanów Zjednoczonych wierni im podczas rebelii, (po przywróceniu konstytucyjnej relacji między Stanami Zjednoczonymi a stanami poszczególnymi wraz z ludnością, gdzie relacja ta byłaby zawieszona bądź zaburzona) otrzymali kompensatę wszelkich strat z powodu aktów prawnych Zjednoczonych Stanów, włączając utratę niewolników.

Na świadectwo czemu, złożyłem podpis oraz oddałem pod pieczęć Stanów Zjednoczonych.

Dokonano w mieście Waszyngton, dwudziestego drugiego dnia września, roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego, a roku niepodległości Stanów Zjednoczonych osiemdziesiątym siódmym.
ABRAHAM LINCOLN, Prezydent
WILLIAM H. SEWARD, Sekretarz Stanu

Proklamacja 95

Dwudziestego drugiego dnia września, roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego, została wydana przez Prezydenta Stanów Zjednoczonych proklamacja, głosząca, pośród innych punktów, jak następuje:

Iż pierwszego dnia stycznia roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, wszystkie osoby trzymane jako niewolnicy w którymkolwiek stanie czy określonej części stanu gdzie ludność jest zbuntowana przeciwko Zjednoczonym Stanom, będą od wtedy i na zawsze wolne; a władze wykonawcze Stanów Zjednoczonych, wraz z dowództwem ich zbrojnych oddziałów i floty, będą uznawać oraz wspierać wolność owych osób i nie podejmą działań utrudniających im starania, w grupie czy pojedynczo, na rzecz ich realnej wolności.

Iż rzeczonego pierwszego dnia stycznia, władza wykonawcza określi proklamacją takie stany lub części stanów, jeżeli takie będą, w których ludność buntuje się przeciwko Stanom Zjednoczonym; natomiast fakt, iż którykolwiek stan lub jego ludność będą owego dnia w dobrej wierze reprezentowani w Kongresie Zjednoczonych Stanów, przez członków desygnowanych w wyborach gdzie większość osób o zdolności wyborczej zdecydowała się uczestniczyć, zostanie, pod nieobecność doniosłego a przeciwnego świadectwa, uznany za wystarczający dowód, że taki stan i jego ludność się przeciwko Zjednoczonym Stanom nie buntują.

Takoż teraz ja, Abraham Lincoln, Prezydent Stanów Zjednoczonych, z racji mojego umocowania na Dowódcę Naczelnego sił zbrojnych i floty wojskowej Zjednoczonych Stanów w czas zbrojnej rebelii przeciwko autorytetowi i władzom rządowym Zjednoczonych Stanów, jako środek stosowny i potrzebny dla supresji rzeczonej rebelii, tego oto pierwszego dnia stycznia roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, w zgodzie z moim zamiarem, proklamowanym publicznie na pełny okres stu dni, liczony od dnia powyżej wpierw wymienionego, wskazuję i określam stany oraz części stanów gdzie ludność prowadzi obecnie rebelię przeciwko Zjednoczonym Stanom, jak następuje:

Arkansas, Texas, Louisiana (z wyjątkiem parafii St. Bernard, Plaquemines, Jefferson, St. John, St. Charles, St. James, Ascension, Assumption, Terrebonne, Lafourche, St. Mary, St. Martin oraz Orleans, włącznie z miastem New Orleans), Mississippi, Alabama, Florida, Georgia, South Carolina, North Carolina oraz Virginia (bez czterdziestu ośmiu powiatów określanych jako West Virginia, oraz powiatów Berkeley, Accomac, Northhampton, Elizabeth City, York, Princess Anne i Norfolk, włącznie z miastami Norfolk oraz Portsmouth), które to wyszczególnione miejsca są obecnie traktowane tak, jakby ta proklamacja nie była wydawana.

Z racji mojego umocowania oraz dla wyjaśnionego wyżej celu nakazuję i deklaruję, iż wszystkie osoby trzymane jako niewolnicy we wskazanych stanach oraz stanów częściach, są i będą odtąd wolne; natomiast władza wykonawcza rządu Zjednoczonych Stanów, włącznie z dowództwem ich sił zbrojnych i wojskowej floty, będzie uznawać oraz wspierać wolność owych osób.

Niniejszym zobowiązuję ludzi tak oto ogłoszonych wolnymi, aby powstrzymywali się od wszelkiej przemocy, chyba że w obronie własnej; polecam im także, aby w miarę możliwości pracowali, za rozsądnym wynagrodzeniem.

A deklaruję też i obwieszczam, iż osoby o stosownej kondycji zostaną przyjęte do służby zbrojnej Zjednoczonym Stanom, dla obsady fortów, stanowisk, placówek oraz innych miejsc, a także dla obsługi jednostek pływających, w rzeczonej służbie.

Natomiast dla tego aktu, który wedle Konstytucji uważam szczerze za sprawiedliwy pod zbrojnym przymusem, wzywam o rozważne oceny od ludzi, a łaskawe sprzyjanie Wszechmocnego Boga.

Na świadectwo czemu złożyłem podpis oraz oddałem pod pieczęć Stanów Zjednoczonych.

Dokonano w mieście Waszyngton, dnia pierwszego stycznia, roku Pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego, a Niepodległości Stanów Zjednoczonych Ameryki roku osiemdziesiątym siódmym.
Abraham Lincoln, Prezydent
William H. Seward, Sekretarz Stanu

Translation | Tłumaczenie: Teresa Pelka, 2016.
The text may be used under any of the following licenses
Tekstu można używać pod którąkolwiek z tutejszych licencji,
■→Creative Commons 4.0, BY-SA 3.0, 2.5.

Zapraszam do tekstu Proklamacji po angielsku,
Feel welcome to the Proclamation text in English:

■→Emancipation Proclamation